Reflekscje, przemyślenia

Wczoraj wyjechał mój gość do siebie, smutno w serduchu. Mało jest takich ludzi jak Ania, gdy się pojawia jest taki spokój i aż chce się żyć. Jestem szczęśliwa, że to właśnie z nią i bliskimi mi osobami witałam Nowy Rok.

Dzisiaj przyszedł czas na refleksje. Wiele się wydarzyło w tamtym roku dobrego i złego. Radość i łzy. Bo takie jest życie.

Miałam wyjazdy poetyckie, były radości związane z wnusiami. Ewa poszła do pierwszej klasy, Sara do zerówki, najstarsza Paulinka wyjechała na studia do Bolonii a Patrycja zaczęła naukę w liceum.

Wydałam kolejny tomik wierszy, portalową antologię, w której zadebiutowała moja córka. Bardzo jestem szczęśliwa, że udało mi się namówić by wyszła ze swoimi wierszami i opowiadaniami do ludzi. Pokazała światu, że pisze.

Niestety smutek jest nieodłączną stroną naszego życia.

Odeszło na drugą stronę tęczy wiele mi bliskich osób, co rusz żegnałam się z kimś kogo nikt nie zastąpi.

Płakałam, bo bardzo zawiodłam się na przyjaciółce, i nie wiem czy chciałabym ją kiedykolwiek jeszcze spotkać na swojej drodze życia.

I przeżyłam bardzo, że zabrakło przy stole wigilijnym mojej najstarszej córki z rodziną. Wybrała inny sposób spędzania Świąt i Nowego Roku.
Dzień przed wigilią zabrało mnie pogotowie do szpitala. Podejrzewali zawał.  Ten stan spowodowany był stresem, który od pewnego czasu zabierał mi sen z powiek. Na szczęście wróciłam do domu i żyję.

Czasami pieniądze bardzo zmieniają  ludzi, i nic nie poradzi się na to. Oby się kiedyś opamiętali, by nie było z późno.

Czas pędzi jak pociąg ekspresowy, powoli zbliżam się do stacji końcowej.

Może jeszcze jakaś stacja po drodze na mnie czeka...