Zapraszam na mój portal poetycki www.poezja-sztuka.com

piątek, 11 kwietnia 2014

Rozmyślania


 siedzę pod dębem
okrytym wiosenną peleryną
zastanawiam się nad przemijaniem
zaczyna mi opowiadać
historię życia
już nie pamięta kiedy nasionko
stało się drzewem
...
niejedno przeżył i widział

radosne chwile najbardziej lubi
wyznania miłości
czule obejmujące się pary
nie zostawia bez pociechy samotnych
obejmuje ich gałązkami
aby nie czuli się opuszczeni
spragnionych wędrówką
napoi z rannej rosy na listkach
smutnych pocieszy słońcem
rozchylając liście

jak długo będziesz żyć
na pewno się nie dowiem
żyj i dawaj nadzieję

13 komentarzy:

  1. Bardzo piękny wiersz, samotni często szukają pocieszenia wśród przyrody. Drzewa dostarczają nam dużo radości, intymności i pocieszenia. Pozdrawiam serdecznie.

    OdpowiedzUsuń
    Odpowiedzi
    1. To prawda Loteczko przytulenie do drzewa wycisza emocje i sprawia że smutki gdzieś ulatują. Serdeczności.

      Usuń
  2. Podoba mi sie ten wiersz - jest w nim bolesna głębia, nadzieja, ale i smutek, przemijanie oraz spojrzenie w przyszłość. Dąb wie więcej niz my, ma szansę zauważyć więcej. My, pełni szacunku dla jego wieku, wielkości i siły odlatujemy stąd jak motyle, zostawiajac po sobie tyle gorących uczuć i nigdy niezrealizowanych marzeń...
    Pozdrawiam Cię ciepło, Alinko!:-)

    OdpowiedzUsuń
    Odpowiedzi
    1. Oleńko takie drzewa jak dęby żyją długo niejednej duszyczce dają schronienie. My niestety tak jak napisałaś jesteśmy chwil kilka i ulatujemy jak barwa motyli. Miłej niedzieli życzę i pozdrawiam serdecznie.

      Usuń
  3. piękne nawiązanie istoty przemijania,z naturą...drzewa mają coś w sobie ciepłego,a zarazem nostalgicznego...
    pozdrawiam Alinko:)

    OdpowiedzUsuń
    Odpowiedzi
    1. Marysiu kocham przyrodę jestem od dziecka wychowana z nią i oswojona . Dlatego cieszę się że choć mieszkam w mieście mam koło siebie mini lasek, mniej tęsknie za tą którą miałam w dzieciństwie.

      Usuń
  4. Ten wiersz i ten dąb nasunął mi skojarzenie z wierszem;
    Stary zegar od pradziada -nic nie robi tylko gada;....
    różne historie opowiada, ale...
    czy chcielibyśmy posłuchać opowieści naszej, własnej historii???

    OdpowiedzUsuń
    Odpowiedzi
    1. Nie znam tego wiersza, fajne masz skojarzenia Basiu.

      Usuń
  5. ...drzewa są jak ludzie...
    Serdeczności :)

    OdpowiedzUsuń
  6. Przez przypadek znalazłam się na Twoich stronkach, które bardzo mnie zauroczyły..
    Będzie mi miło, jak czasem zajrzysz do mnie.
    Nie mogę zaoferować Ci herbatki i czegoś słodkiego, ale zawsze znajdziesz ciepłe słowo.
    Więc:
    Więc chodź pomaluj mój świat
    Na żółto i na zielono
    Niech na niebie stanie tęcza
    Malowana Twoją kredką
    Więc chodź pomaluj mi życie
    Niech świat mój się zarumieni
    Niechaj mi zalśni w pełnym słońcu
    Kolorami całej Ziemi
    Tak, tak, wiem trochę zmieniłam słowa, ale niebieski nie jest moim ulubionym kolorem
    Pozdrawiam

    OdpowiedzUsuń
    Odpowiedzi
    1. Podobno nie ma przypadków miło że zajrzałaś i Ci się u mnie podoba zajrzę z rewizytą.

      Usuń