Kupała nad Jeziorem Chodeckim

Kupała- słowiańskie święto.




Była świętem jedności, połączenia ognia i wody, słońca i księżyca, mężczyzny i kobiety, urodzaju i płodności, miłości i radości, pełnym magii i wróżb.






 
W niektórych regionach Polski nazywa się sobótką, na Warmii i Mazurach palinocką, a na Kujawach Kupałą. 

 

Noc Kupały była zawsze jednym z najradośniejszych słowiańskich świąt, a ludzie nawet teraz niechętnie rezygnują z radości.

 

Zwyczaj kultywowany był mimo chrystianizacji Europy.
Kościół po zaciekłej, lecz bezskutecznej walce adaptował święto, początkowo próbując powiązać je z Zielonymi Świątkami, później nadając mu nowego patrona, nazwę i nowe znaczenie rytuałom.
Kupałę w X wieku zastąpiono świętym chrześcijańskim, obierając za patrona św. Jana Chrzciciela. 

 

Mimo chrześcijańskiej otoczki i upływu wieków, w ludzkiej pamięci przetrwała jednak jako magiczna Noc Kupały.

Ja ten czas zwykle spędzam na Kujawach nad urokliwym Jeziorem Chodeckim.


 
Władze tego miasteczka tradycyjnie tego dnia organizują festyn powiązany z różnymi konkursami ( między innymi na najpiękniejszy wianek), nie tylko dla swoich mieszkańców ale i tych którzy chętnie nad to jezioro przyjeżdżają. Są zaproszone zespoły, które grają i śpiewają. To już kolejny raz kiedy byłam i razem z nimi się bawiłam( pogoda jak zwykle dopisała)

Wianek na tę noc plotłam przeszło godzinę z różnych kwiatów jakie rosły w ogrodzie mojej przyjaciółki. Wyszedł przepiękny, nic dziwnego, że zrobił furorę. Byli chętni co chcieli kupić mój wianek, ja wołałam puścić go na wodę.

Rzuciłam na wodę wraz z życzeniem.

Fale Chodeckiego jeziora poniosły go daleko, daleko
A my jeszcze długo bawiliśmy się wspólnie spozierając co chwilę na wianuszki, które poniosła woda. 
 Jak to dobrze, że tradycja nie zaginęła i co roku całe pokolenia bawią się nad tym pięknym jeziorem. Strawy i napitku też nie zabrakło. 
I ja tam byłam smaczne piwo z imbirem piłam i wspólnie się bawiłam.