Dwa przedostatnie dni pobytu w Gdańsku

Z promocją naszej antologii udałyśmy się do  Domu Pomocy Społecznej "OSTOJA "











Dom zadbany, personel bardzo przyjaźnie do pensjonariuszy nastawiony. W takim domu i ja bym chciała spędzać czas, gdybym dożyła tych lat kiedy samej trudno się sobą zając.

Pani Maria, pracownik kulturalno - oświatowy, a przede wszystkim człowiek wielkiego serca zapowiada nasz występ.
Tutaj czekali na nas nasi rówieśnicy. Słuchali z zaciekawieniem. Zadawali ciekawe pytania.

Jeden z podopiecznych tego domu pisze wiersze, zaprosiliśmy by nam poczytał. Był bardzo wzruszony, a dla nas to była przyjemność posłuchać kolegi piszącego wiersze.
A na zakończenie wszyscy razem zaśpiewaliśmy kilka piosenek. I też żal było iż czas tak szybko płynie.
A co mnie tu zaskoczyło – fakt, że sporo osób kupiło nasze książki.


W ostatnim słowie – podziękowania dla Pani Marii z  DPS OSTOJA  i wszystkim pensjonariuszom tego domu.
To było bardzo wzruszające spotkanie. Lekcja pokory nad przemijaniem.

Po tym spotkaniu pojechałyśmy na Westerplatte, niestety deszcz nie pozwolił nam dojść do pomnika.











Chwila zadumy i biegiem do samochodu, miałyśmy tylko jedną parasolkę.











I przyszedł czas na Sopot.

Miasto posiada najdłuższe w Europie molo  drewnianej konstrukcji.

Wracałyśmy w strugach deszczu. Prawdopodobnie przyjadę jeszcze raz, bo Sopot jest pięknym miastem i nie dane mi było zwiedzić.

Zamglone od deszczu morze, zdjęcia nie są najlepszej jakości, ale też mają swój urok.

Wszystko co dobre szybko się kończy. W poniedziałek z rana na dworcu Gdańsk Główny.
Starym dobrym zwyczajem – posiedziałyśmy chwilkę na ławce w zamyśleniu, nic nie mówiąc.
Żegnałam  to piękne miasto wzruszona, że było mi dane przeżyć w nim niepowtarzalne chwile.
Spotkałam wielu interesujących ludzi, zobaczyłam najpiękniejszą Starówkę Europy,
umoczyłam nogi w naszym morzu i pokłoniłam się Neptunowi.