Poznanścy Bambrzy

Ósmego listopada będąc w Poznaniu odwiedziłam Muzeum Poznańskich Bambrów, które zostało otwarte w 2003 roku przy ulicy Mostowej na Grobli, w pobliżu Muzeum Etnograficznego.
Zbudowano je dzięki Towarzystwu Bambrów i prof. Marii Paradowskiej.

Bambrzy to Polacy pochodzenia niemieckiego, przybyli z okolic Bambergu ( Frankonia ) . W latach 1719-1753 zostali sprowadzeni przez władze Poznania by zasiedlić opuszczone wsie , które zostały wyludnione skutkiem epidemii cholery.

Król August II Mocny zgodził się na sprowadzenie osadników, pod jednym warunkiem, że będą  katolikami.

 

Otrzymali działki ziemi, przez kilka lat byli z czynszów zwolnieni. Dostali ziarno pod  zasiew i drewno pod budowę domów. Osadnicy szybko zaaklimatyzowali się w swojej nowej ojczyźnie.

Bardzo szybko odbudowali wsie i podnieśli z ruin gospodarkę wiejską. Byli katolikami to ułatwiło i przyśpieszyło ich polonizację. 

 

 

Dzisiaj tylko niemiecko brzmiące nazwiska niektórych mieszkańców stolicy Wielkopolski, sugerują ich bamberskie pochodzenie.
Zachowali swoje barwne stroje i niektóre tradycje. 

Mówiono, że prawdziwy Bamber musiał być Poznaniakiem, choć nie posiadał typowo polskiego nazwiska, np. Mansfeld, Leitgeber. Bambrzy brali udział w powstaniu wielkopolskim i wojnie bolszewickiej. Działali także w Towarzystwie Gimnastycznym "Sokół". Bardzo bali się wywozu do Rzeszy jako volksdeutsche. Palili swoje dokumenty, świadczące o ich narodowości.
Wielu z nich przypłaciło to życiem, ginąc w obozach koncentracyjnych. Rodzinę Kayser podczas jednej z hitlerowskich akcji uratowała książka niemieckiej mistyczki Anny Katarzyny Emmerich. Kiedy Niemiec, który  wtargnął do ich mieszkania, zobaczył ją, wyszedł, zostawiając rodzinę przy życiu.

W Polsce  Ludowej z początku nie byli dobrze traktowani.  Za obco brzmiące nazwiska spychano ich na margines życia społecznego. Odbierano ziemię, domy, sklepy, przedsiębiorstwa. Od kilkunastu lat żyją tak jak powinni  w swojej polskiej ojczyźnie, szanowani za pracowitość.

 

Z ogromną przyjemnością wysłuchałam historii Poznańskich Bambrów.

Z wielkim sentymentem patrzyłam na przedmioty, których używali i na wystrój mieszkania. Na chwilę przeniosłam się w czasy mojej młodości kiedy bywałam u mojej babci, miała taki piec i kredens w kuchni.

 Do dzisiaj mam żeliwny garnek do pieczenia mięsa i makatkę wyszywaną ( Zimna woda zdrowia doda ), która wisiała nad wodziarką.
Pamiętam jak dla babci wyhaftowałam serwetkę na kredens.  Bardzo lubiłam takie robótki ręczne. Haftować, szyć, szydełkować  i robić na drutach nauczyła mnie babcia.












Żelazko z duszą ( rozgrzewało się je na piecu ) i oczywiście firanki robione na szydełku. Krochmalone i zakładane  na specjalną ramę by nabrały kształtu.

A tak wyglądała dawniej pralka. Takiej nie pamiętam.


Dzięki Małgosi, która zorganizowała wycieczkę po muzeach poznańskich , mogłam poznać historię Bambrów.
To była bardzo interesująca lekcja historii.