Czasmi musimy wiele przecierpieć, by stać się człowiekiem szczęśliwym.

Na groby pojechałam już 31-go października. Chciałam sama w ciszy bez tłumu postać nad grobem moich najbliższych. Nie lubię gdy na cmentarzu jest tłum ludzi i zero skupienia.

Dzień był piękny słoneczny, taki sam jak wtedy, kiedy odprowadzaliśmy w ostatnią drogę mojego tatę wiele lat temu. Wtedy zrozpaczona, niepogodzona ze śmiercią niewiele pamiętam.

Tym razem usiadłam na ławeczce i jak zawsze opowiedziałam mu co ostatnio mnie dobrego i złego spotkało.

Było wiele pięknych chwil, były też niestety łzy. To jest rok wielu zmian w moim życiu, wydałam kolejny tomik, znalazłam się w kolejnej międzynarodowej Antologii, odbyła się promocja mojej poezji i w Polsce i za granicą. Czasami choroba przykuwała do łóżka, ale się podnosiłam i szłam dalej.

Moje cztery wnuczki rosną, są mądre i bardzo jestem z nich dumna, nie umniejszając moim dzieciom.

Jestem kobietą spełnioną, moje marzenia zrealizowałam, mam przyjaciół i wiele dobrych dusz opiekuje się mną.

Zatrzymałam się u mojego brata i bratowej, rano poszliśmy do kościoła a potem na cmentarz. Kolejny ładny ciepły dzień. I już wtedy wiedziałam, że łzy , które ostatnio często zapełniały moje oczy wkrótce obeschną. Przecież nie słyszymy głosu zmarłych, a ja usłyszałam , córko wszystko będzie dobrze. Nie wiem czy to był głos mamy, a może  taty

Ten wczorajszy dzień, jakże inny od tamtych spędzonych na cmentarzu odmienił bieg wydarzeń w moim życiu.

Odzyskałam moją córkę, która z racji trudnego charakteru nie zawsze była sobą, potrafiła bardzo zranić.

Tym razem wiedziałam, że jej rogata dusza, przestała ze mną walczyć. Przytuliła się do mnie i wreszcie zobaczyłam, że musiała też cierpieć tak jak ja , gdy na jakiś czas nasze drogi się rozeszły.

Popołudnie wspomnień w gronie rodziny, jakie to były piękne chwile.

Ktoś powie, w ten dzień wspominamy zmarłych, to prawda, ale i chwile jakie my z nimi spędziliśmy. Tak się złożyło, że dom moich rodziców, był też bardzo bliski mojej córce, tam stawiała pierwsze kroki, tam powiedziała pierwszy raz mamo.

Od dawna mieszkają w naszym dawnym domu obcy ludzie. Pojechaliśmy zobaczyć jak wygląda. Czas łaskawy jest dla niego, tyle lat a on wciąż stoi i wygląda tak samo.

I wtedy przez moment jak na filmie zobaczyłam moje życie.

Poczułam się taka szczęśliwa.