Jak można zmienić swoje życie z perspektywy lęku.

Martwimy się, że ktoś nas oplotkował, koleżanka ma ładniejsze ciuchy, sąsiad z pierwszego piętra się nie odkłonił.

To nie są problemy, to drobiazgi w porównaniu z prawdziwym życiem.
Gdy dopada nas choroba, o której wiemy, że bywa śmiertelna, wtedy możemy powiedzieć o strachu. Zaczynamy rozbierać nasze życie na czynniki pierwsze od kiedy sięgamy pamięcią.

Mnóstwo wątków ( od urodzenia po czas teraźniejszy ) jak kadry filmu przesuwają obrazy w naszej głowie.
Jakże cenimy sobie to życie, które wydawało nam się nieciekawe, czasami nudne. Jak bardzo chcemy wtedy żyć, trzymając się mocno wczepieni w nie paznokciami.
Lęk sprawia, że nagle teatr życia codziennego staje się fascynujący. Chcemy brać w nim udział; ile jeszcze ról mamy do zagrania?
Zaczynamy wyścig z czasem, choć on zawsze biegnie w przeciwną stronę niż my. Chcemy jak najwięcej wyszarpać go dla siebie.

Nagle lęk staje się naszym sprzymierzeńcem, daje nam siłę, walczymy, zapominamy o strachu. Mówimy depresji aut, nie budzimy się z koszmarnych snów o trzeciej nad ranem.
Ból przestaje być bólem, połączony z radością, sprawia, że rodzimy się na nowo.

Świat znowu staje się piękny.