alinaweronika

Wybrałam się z Leilą do lasu o kilometr oddalonego od miejsca gdzie mieszkam. O tej porze dnia żywej duszy. Słońce świeci, zero wiatru i tylko my. Położyłam się w trawach i patrzyłam w niebo, Leilunia co jakiś czas dawała mi znać, że jest. Przynosiła kij bym jej rzucała.








Kiedyś też tam chodziłam na długie spacery z dziećmi, tylko nie widziałam tego piękna, jakie stworzyła natura. Nie było czasu by się zachwycać, bo oczy musiałam mieć dookoła głowy, patrząc na to co robią moje pociechy. A może z wiekiem inaczej patrzymy na to co stworzył Bóg. Widzimy to piękno oczami duszy, która jest najlepszym obserwatorem tego co się dookoła nas dzieje.

Nazbierałam suszek, owoców jarzębiny, dzikiej róży, głogu i zrobiłam bukiet, by postawić na komodzie. To dla kogoś mi bliskiego co odszedł właśnie w tym czasie. I też była taka piękna jesień.


















magiczna wczesna jesień


lubię czas dojrzałych owoców
nasyconą słońcem ziemię
zapach odchodzącego lata

lubię krzewy i drzewa
okryte płaszczem różnobarwnych liści
owoce kasztanów i dębu
pająki które plotą nić babiego lata

lubię patrzeć
na czarodziejską wczesną jesień
i napawać jej pięknem
zanim ziemia
zacznie wchłaniać deszcz





                                                          

 życie barwię porami roku

wiosną ożywiam zielenią
soczystą i bujną
niepowtarzalnym zapachem kwiatów
latem pozwalam smakować słońce
zatknięte pod skórą
otulam łanami zbóż
jesienią zakładam korale z jarzębiny
tańczę na wrzosowisku
karmiąc ciało śliwkowymi powidłami
zimą wtulam się
w kołderkę dobrych myśli
odsuwam chłód
a może tylko śnię...