Kujawsko-Dobrzyński Park Etnograficzny

Drugiego sierpnia z przyjaciółmi wybrałam się do Kujawsko-Dobrzyńskiego Parku Etnograficznego w Kłóbku.










To miejsce gdzie można zobaczyć jak wyglądała dawna, przeważnie drewniana zabudowa wsi, tradycyjne przedmioty i narzędzia związane z życiem i pracą mieszkańców regionu kujawskiego od końca XIX wieku do lat 30. XX wieku. 

                                                                                 

Jest jednym z najmłodszych skansenów w Polsce. Udostępniono go dla zwiedzających 31 lipca 1993 roku.

 Położony jest nad rzeczką Lubieńką w sąsiedztwie dworku należącego niegdyś do rodu Orpiszewskich.

Na obszarze ok. 13 ha, wśród pięknej przyrody, w otoczeniu lasów, postawionych zostało 17 obiektów z końca XVIII, z XIX i początku XX wieku, w większości przeniesionych z różnych wsi Kujaw i ziemi dobrzyńskiej.

Na terenie muzeum znajdzie się około 40 budynków architektury wiejskiej, zarówno drewnianej jak i murowanej z gliny czy cegły.

Odtworzono różnorodne zagrody, w których toczyło się niegdyś życie rodziny chłopskiej i które były ośrodkami zajęć gospodarskich. Są to chałupy, stodoły, budynki inwentarskie: chlewiki, obórki, stajnie, spichlerze.

Na terenie skansenu jest między innymi kuźnia (lata 20. XX wieku), garncarnia urządzona na lata 20. XX w. 

Przeniesiono obiekty przemysłu wiejskiego - wiatrak "koźlak", i użyteczności publicznej: remiza, karczma, a także budynek szkoły, w którym mieści się sala lekcyjna, kancelaria i mieszkanie nauczycielki.

Uzupełnieniem krajobrazu odtwarzanej wsi są różnego rodzaju płotki i ogrodzenia, studnie, słomiane ule czy piwniczki-ziemianki, a także nieodłącznie związane z pejzażem wsi kapliczki przydrożne:

Od 30 maja 2015 r. udostępniono dla zwiedzających dwór rodu Orpiszewskich z poł. XIX w., w którym mieszkała Maria z Wodzińskich Orpiszewska - jedyna narzeczona Fryderyka

Chopina i muza Juliusza Słowackiego.

We wnętrzach dworu wiernie odtworzono klimat dawnej siedziby ziemiańskiej oraz zaprezentowano twórczość malarską Marii z Wodzińskich.

 

Można posłuchać muzyki ludowej, zobaczyć tańce regionalne w wykonaniu różnych zespołów folklorystycznych, a przede wszystkim obejrzeć widowiska, które obrazują dawne zwyczaje czy obrzędy.

Ja trafiłam na śpiew i tańce z tamtego okresu.
Pogoda dopisała, pojedliśmy chleba ze smalcem i ogórkiem i oczywiście kluch z serem.