Moje przemyślenia z pożegnania Starego Roku i nie tylko.

życie zatrzymane w słowach

na oszronionych drzewach
drzemie spokój
jezioro jeszcze śpi

idę wtulona w szal
wdycham zamarznięte
wspomnienia

dłonie szukają ciepła
tamtych chwil
usta pocałunków

to było tak niedawno

powoli przybliża się czas
połączenia

rysuję na śniegu
drogę na kształt labiryntu
która prowadzi ku światłu
31.12.2014r.

Stary Rok pożegnałam nad Jeziorem Chodeckim, kiedy zajechałam był lekki mróz i śnieg, spacer był bardzo przyjemny. Chodziłam i patrzyłam na zamarznięte jezioro.Moje myśli wymknęły się spod kontroli i obudziły wspomnienia.

Niestety jeszcze tylko 31-go było mroźnie, choć już bez słońca.
Oby nie był gorszy, by pozwolił cieszyć się życiem , nie tylko mnie, moim bliskim , ale i wszystkim ludziom na ziemi.
Myślałam też o cierpiącej siostrze Judycie, która z godnością zniosła ból, nie skarżąc się.
Chciałabym mieć jej siłę i pokorę, wiedziała że to już ostatnia jej zima. 

Niestety dowiedziałam się dzisiaj, że odeszła 2-go stycznia.
Przed wyjazdem napisałam dla niej wiersz.

Przyjdzie pustka

pogodzona za życia
odchodzisz bez łez

zamilkną usta
na skrzydłach anioła
pomachasz z nieba

tu na ziemi utkałaś
dom z miłości

a ja nie potrafię
znaleźć ukojenia

lodowaty chłód
owija duszę


29.12.2014r.

Judytko spoczywaj w pokoju
Amen

Nie mogąc zasnąć zaczęłam wspominać  moją pielgrzymkę do Lourdes

Dzień 11 lutego 1858 roku zaczął się jak każdy inny.  Bernadetta wraz z siostrą Toinette i starszą koleżanką Jeanie Abadie zwaną Baloum udają się na poszukiwanie suchych gałęzi.  W pewnym momencie Bernadeta zostaje sama na brzegu kanału na wprost groty zwanej w dialekcie Massabielle, a jej towarzyszki wspinają się już po zboczu góry.
W tym właśnie momencie słyszy dziwny dźwięk podobny do szumu wiatru.  W małej wnęce groty , 3 m. ponad ziemią pojawia się światłość, z której wyłania się postać kobiety, a raczej młodej dziewczyny.  Postać się uśmiecha i gestem dłoni zdaje się przywoływać Bernadetę.

Bernadeta jest zdziwiona, że dziewczynki nic nie widziały.   W drodze powrotnej zwierza się siostrze, która uznaje opowiadanie Bernadety za żart.  Mama Bernadetty uznaje, że córka padła ofiara jakiejś iluzji i zabrania jej odwiedzać grotę Massabielle.

Jednak Bernadetta nie słucha się i ponownie udaje się go groty i trwa to do  16-go lipca kiedy to po raz ostatni objawia się Niepokalana…

Odpowiedzieć na wezwanie Maryi z Lourdes i sprawić Jej radość może zatem każdy człowiek, bo każdy może posiadać bogactwo miłości, pokory i uległości wobec Boga i Maryi, choćby po ludzku był najbiedniejszy. Słuchanie zaś Jej rad i podążanie za Jej przykładem jest najprostszą drogą do świętości, której Niepokalana Matka pragnie dla każdego ze Swoich dzieci. 

 
26-ty kwietnia jestem w Lourdes, po zakwaterowaniu  w hotelu i odświeżeniu każdy z nas biegnie do pobliskiego sklepiku by kupić świeczkę na procesję światła.
Z modlitwą i śpiewem idziemy do Matki Boskiej, która czeka na każdego pielgrzyma, by wysłuchać nie tylko modlitwy ale i próśb z jakimi do niej przychodzimy.






 
O godz. 21-szwej zaczyna się procesja ze światłami i modlitwą w różnych językach świata, ale tam wszyscy są jednakowo rozmodleni, rozśpiewani i zjednoczeni we wspólnej modlitwie.
Od lat pielgrzymuje po Sanktuariach Maryjnych nie tylko w Polsce ale i świecie.
W tym 2010 roku zaplanowałam Lourdes, wiele wiedziałam o tym miejscu, ale to co zobaczyłam przeszło moje wyobrażenia.
Jadąc tam chciałam podziękować Matce Boskiej, za to, że żyję i udało mi się wygrać walkę z chorobą, że daje mi siłę bym nie załamywała się kiedy pojawiają kłopoty zdrowotne.
Wiele lat temu Matka Boska przyszła do mnie we śnie i okryła swoim płaszczem, dlatego wierzę , ufam i przestałam się bać.
Kiedy zobaczyłam ludzi na wózkach inwalidzkich z uśmiechem na twarzy, pomyślałam że nawet jeśli do końca swych dni będą skazani na wózek to nie przestaną wierzyć i ufać.




Judyta nie wygrała walki z chorobą, mnie się udało.
Taka była wola Pana.