Choinka

Choinka jako drzewko bożonarodzeniowe pojawiło się w XVI wieku. Choć już wcześniej występować mogło jako rajskie drzewo dobra i zła.

Historia przemiany choinki w drzewko bożonarodzeniowe nie jest dokładnie znana. Przypuszcza się jednak, że zwyczaj ten pochodzi z dawnej tradycji germańskiej, gdzie choinka uważana była za znak niewiędnącej przyrody, znak zwycięstwa życia nad śmiercią

Tradycja ubierania choinki narodziła się w Alzacji, początkowo były ubierane jabłkami u ozdobami z papieru.

Zwolennikiem tego zwyczaju był Marcin Luter. Bardzo szybko ten zwyczaj rozpowszechnił się w protestanckich Niemczech.

Po jakimś czasie przejął ten obyczaj Kościół Katolicki.( około XVII - XIX wieku. )

Chłopi wierzyli, że jak ukradną choinkę z lasu, przyniesie im ona szczęście.

Tradycyjnymi ozdobami choinki były ciasta, pierniczki, orzechy małe i duże, i oczywiście własnoręcznie wykonane ozdoby z bibuły, piórek, słomy i  kłosów zbóż. Potem pojawiły się bombki. 

Pamiętam jak dwa tygodnie przed świętami razem z babcią i siostrą robiłyśmy jeżyki, koszyczki na orzechy, łańcuchy i oczywiście gwiazdki. Nie było lampek, tylko świeczki.

Przy okazji, babcia uczyła nas kolęd, byśmy w wigilię wspólnie mogli kolędować. To był wspaniały czas nie tylko przygotowania ozdób, ale też na przyjście Jezuska.

Najpiękniejsze pasterki przeżyłam w czasie gdy byłam małą dziewczynką, magiczna noc- kiedy szłyśmy do kościoła, mróz skrzypiał pod butami. Wszędzie biało z okolicznych domów słychać było kolędy, które śpiewali ludzie biesiadujący przy wigilijnych stołach.

Moja wnusia zachorowała i chciałam jej zrobić przyjemność dlatego ubrałyśmy choinki dzisiaj.  Jedna stoi w jej pokoju, druga w moim. Ta z niebieskimi łańcuchami jest Saruni, ta ze śnieżnymi moja.

Jest wiele legend, dlaczego choinka:

Według jednej z nich, w noc Bożego Narodzenia wszystkie drzewa w lesie zakwitły i wydały owoce. Mianowicie na podstawie tej legendy zakorzenił się zwyczaj wieszania na wiecznie zielonym drzewie jabłek.

Według innego podania, w noc Bożego Narodzenia wszystkie rośliny udały się do Betlejem, aby oddać pokłon maleńkiemu Jezusowi. Pierwsze przyszły palmy, które rosły niedaleko Betlejem, potem znane nam brzozy, klony, dęby, a po nich – delikatne magnolie, wyrafinowane eukaliptusy i wysokie cedry. A z dalekiej zimnej Północy do Jezusa przyszła maleńka choineczka, która na tle potężnych drzew wyglądała skromnym Kopciuszkiem. Drzewa wstydziły się choinki i robiły wszystko, aby schować ją przed Bożym Niemowlęciem. Zobaczył to anioł i zaczął wychwalać pokorę choinki. Nagle na niebie zdarzył się cud: gwiazdki zaczęły tańczyć i spadać na ziemię. Opuszczały się na gałęzie maleńkiej choinki dotychczas, póki nie zabłysły na niej setki ogni.

A oto legenda o pochodzeniu srebrzystych włosów anielskich. Dawno-dawno temu żyła sobie dobra biedna kobieta, która miała dużo dzieci. Pewnego razu w Wigilię Bożego Narodzenia kobieta ubrała choinkę, lecz drzewko było bardzo skromne, prawie bez dekoracji. W nocy na choinkę wlazł pajączek i rozwiesił na gałązkach swoją pajęczynę. Znając dobroć kobiety, maleńki Jezus błogosławił choineczce, i pajęczyna zabłysła na drzewie prawdziwym srebrem.