Dziękuję Meg

To napisała Meg po przeczytaniu tomiku mojej poezji. Dziękuję bardzo za te słowa.

I oto objawił się Anioł...Anioł poezji, który udowadnia, że życie jest piękne, nawet z bólem i tęsknotą.

Że niezbadane, tajemnicze pragnienia są w stanie poruszyć, rozbudzić wyobraźnię i nostalgiczne marzenia. Że obrazy przeszłości można połączyć z filozofią codziennego życia i życia przyszłego...

Że Eros i Tanatos to bliźnięta syjamskie.

Że Feniks z popiołów wcale nie jest banałem!

Tomik, odbieram bardzo osobiście. Jest dla mnie jak wskazówka starego zegara odmierzającego mój tamten przeszły czas... niewinny, niezaprawiony szczyptą codziennych problemów...Kiedy tamten przeszły czas był taki ciepły, mięciutki, intymny... W Twej poezji Alinko, odnalazłam też ścieżki, którymi niegdyś kroczyłam... kiedy stałam na rozdrożu lub kaleczyłam się o ciernie rosnące na poboczu...kiedy upadałam tłukąc się boleśnie i kiedy się podnosiłam...i kiedy na nowo uczyłam się stawiać kroki, i wymawiać najważniejsze ze słów... Alinko udało Ci się namalować słowem fragment mojej duszy, otworzyć szufladki aksamitnych uczuć niezmiennych...

Dotykasz mnie słowami, ocierasz moje łzy skrycie wylewane w poduszkę...minimalistyczną formą, dojrzałością w rozumieniu miłości i świata, pogodnym pogodzeniem się z jej i jego prawami. Udowodniłaś, że z emocji można stworzyć własny niezależny świat i zamknąć go w mandali...